Vraag jij je weleens af waarom je steeds hetzelfde lijkt mee te maken? Waarom je telkens in vergelijkbare situaties terechtkomt met dezelfde soort mensen om je heen, terwijl je zó je best doet om iets te veranderen?

Ik vroeg me dat jaren geleden ook af.

Vluchten om vrij te zijn

Ik was letterlijk gevlucht uit een situatie waarin mijn grenzen ver werden overschreden. Waarin de dreiging hing dat het alleen nog maar erger zou worden als ik bleef. Het voelde alsof ik al mijn schepen achter me moest verbranden om veilig te kunnen zijn.

Vrijheid bleek niet meteen veilig. De nasleep was heftig: bedreigingen, uitschelden, bespugen, lastiggevallen worden, waar ik ook kwam. Alsof mijn hele wereld onveilig werd gemaakt en geen mens meer te vertrouwen was.

Toch zette ik door. Ik stelde scherpere grenzen, hield voet bij stuk en nam beslissingen die pijnlijk maar noodzakelijk waren om mijn leven terug te krijgen.

Mensen oordeelden over mijn keuzes, zonder te weten welke alternatieven ik eigenlijk had.

En zoals dat gaat met situaties waarin iedereen in het begin precies weet wat jij moet denken, voelen en doen, verstomde de aandacht langzaam.

De rust keerde terug. Of dat dacht ik tenminste.

Herhaling van oude patronen

Hoewel ik was weggegaan uit de situatie, droeg ik het nog in me. De onveiligheid, de dagelijkse dreiging. De angst en paniek. De beelden en woorden die zich dagelijks bleven herhalen in mijn hoofd. Ik probeerde het te negeren. Ik zocht afleiding in mijn studie, werk en uitgaan. Van alles om maar niet te hoeven voelen.

Tot ik opnieuw in een situatie zat waarin herhaaldelijk ver over mijn grenzen werd gegaan. Andere mensen, andere vorm, maar hetzelfde patroon. Dezelfde gevoelens en overtuigingen in mij die werden getriggerd.

Ik had opnieuw geen zeggenschap, geen ruimte voor mezelf. Opnieuw leek mijn waarde te liggen in wat ik deed voor een ander. Hoe nuttig en dienstbaar ik kon zijn, terwijl ik mijn eigen normen en wensen opzij moest schuiven.

Hoe kon dat? Hoe kon ik, ondanks alles, wéér in zo'n dynamiek terechtkomen?

De verloren verbinding met mezelf

Wat ik toen nog niet zag, was dat ik de verbinding met mezelf nog steeds niet goed kon voelen. Er was nog steeds weinig ruimte voor wie ik werkelijk was en wilde zijn en wat ik zelf wilde doen met mijn leven.

Dat gevoel van vervreemding kende ik al langer. In mijn puberteit merkte ik voor het eerst dat ik mezelf kwijtraakte. Het voelde alsof er geen plek was om écht mezelf te zijn. Ik probeerde te voldoen aan verwachtingen, paste me aan, liep mee in een leven dat niet het mijn was. En ergens onderweg verloor ik het zicht op mijn eigen richting.

En hoewel ik dacht dat ik in de jaren daarna genoeg had veranderd, zat ik er toch opnieuw in, in de periode dat ik ernstig ziek werd.

De spiegel van je binnenwereld

Pas later begreep ik het: mijn buitenwereld is een spiegel van mijn binnenwereld. Ik voelde me waardeloos, onzichtbaar, onzeker, onbelangrijk, zwak. Ik dacht dat ik niet goed genoeg was. En zolang ik dat geloofde, trok ik mensen en situaties aan die me dat bevestigden. Mijn onderbewustzijn zocht bewijs voor mijn overtuigingen én vond dat, keer op keer.

Tot stilstand komen

Tot mijn lichaam me tot stilstand dwong. Mijn zicht viel grotendeels weg. Ik probeerde door te gaan, me af te leiden ondanks dat mijn studie en werk wegvielen. Er werd nog steeds aan me getrokken, verwacht dat ik me aanpaste. De klachten namen toe tot ik alleen nog maar op bed kon liggen. De afleiding viel weg, alle controle ook.

Met alles wat ik kwijtraakte, kwam er ook iets voor terug: Ruimte en stilte. Ik kon gaan voelen zonder ruis van de buitenwereld.

Voor het eerst in jaren kon ik niet meer voldoen aan andermans verwachtingen. Niemand kon iets van me eisen. Het was pijnlijk en tegelijkertijd bevrijdend. Mijn ziekte was mijn bescherming voor de buitenwereld, in mijn eentje op de slaapkamer was het veilig.

Niet dat ik het direct zo zag. Toch voelde ik ook dat er iets van mijn schouders was gevallen. Er kwam ruimte voor iets anders: een innerlijk vuur. Een strijdkracht die zei: dit gaan we niet doen. Dit is niet de oplossing die ik zocht. De weg die anderen voor me zagen, was niet de mijne. Dit was niet mijn eindbestemming.

De weg naar binnen

In die tijd kwamen dr. Bruce Lipton en dr. Joe Dispenza op mijn pad. Hun inzichten gaven woorden aan wat ik van binnen al voelde. Het pad dat nu voor me lag, was niet het pad dat ik hoefde te volgen. Ik heb zelf invloed op mijn gezondheid en mijn leven én heling begint vanbinnen.

Onverwerkte emoties en overtuigingen beïnvloeden je celbiologie. Je lichaam kan pas herstellen als jouw gedachten dat toelaten en ondersteunen.

Ik begon te begrijpen dat ik eerst aan mijn binnenwereld moest gaan werken, voordat mijn buitenwereld (en dus ook mijn gezondheid) kon veranderen. Ik mocht stoppen met vechten en beginnen met voelen. Er lag enorm veel verdriet en boosheid opgeslagen dat eindelijk de ruimte kreeg.

Langzaam veranderde er iets. Ik kreeg meer energie, meer kracht. En met die kracht kwam ook meer zelfvertrouwen. Het werd me duidelijk: als ik niet in dezelfde situaties terecht wilde komen moest ik het anders gaan doen.

Grenzen stellen uit zelfliefde

Ik begon grenzen te stellen, niet uit angst, maar uit eigenwaarde. Met vallen en opstaan leerde ik dat ook ik ruimte in mag nemen. Dat ik bestaansrecht heb, gewoon als ik mezelf ben, zonder te voldoen aan de verwachtingen van een ander.

Ik leerde dat conflict vermijden ook zelfverraad is. Kiezen voor jezelf betekent niet dat je tegen de ander bent. Het was een pijnlijk proces. Ik moest het schuldgevoel loslaten dat ik dienstbaar en nuttig moest zijn voor anderen om liefde te verdienen.

Ik moest leren dat ik het waard ben om mijn eigen leven te mogen leiden, op mijn manier. Dat ik niet verantwoordelijk ben voor het leven van anderen.

Na traumaverwerking en innerlijk werk op een dieper niveau begon mijn buitenwereld te veranderen. De mensen die me in mijn oude patronen probeerden te houden, namen vanzelf afstand. Daar kwamen anderen voor in de plaats. De ruimte die ik kon innemen, groeide. Ik werd weer zichtbaar, eerst voor mezelf, later ook voor anderen.

Innerlijk werk

Dat is wat innerlijk werk doet. Het geeft je vrijheid. Niet omdat de wereld zachter wordt, maar omdat jij steviger staat.

Nog steeds ontmoet ik soms mensen die proberen mijn grenzen te testen. Waar ik vroeger zou pleasen of zwijgen, sta ik nu met vuur als het nodig is. En als ik de neiging voel om de vrede te bewaren of mezelf kleiner te maken, zie ik het gebeuren. Alleen dat besef maakt alles anders.

Mijn reactie is nu een keuze, geen automatische trauma response. Het vuur dat ooit verloren leek, voel ik helderder dan ooit. Het vuur om mezelf nooit meer kwijt te raken in het voldoen aan verwachtingen die niet de mijne zijn.

Precies zoals ik gespiegeld word, spiegel ik ook de ander. Want ook die ander heeft werk te doen.

Aan mij de keuze: wil ik die spiegel zijn en mijn vuur laten zien als het nodig is? Of neem ik afstand en houd ik mijn energie bij mezelf? Ook dat is vrijheid. Mij krijg je niet snel meer van mijn stuk.